Hoe een simpele diabetescontrole een heel avontuur werd....

Soms heb je van die dagen, vandaag was er zo één. Ik had mijn jaarlijkse diabetescontrole in Hoorn.

Bij Smaak van de Streek

Vanmorgen had ik eerst een jasje aan getrokken, maar toen ik buiten stond dacht ik dat het daar toch te warm voor was, dus jasje naar binnen gegooid, de boel afgesloten en op het moment dat ik op de fiets wil stappen voel ik de eerste regendruppels. Nou ja, drupjes dus ik ben gewoon verder gereden.

De trein kwam mooi op tijd, maar even voor station Hoorn Kersenboogerd stonden we stil. Er stond nog een trein op ons spoor dus moesten we wachten. Uiteindelijk kwamen we met 5 minuten vertraging aan. Oke, die 5 minuten speling had ik nog wel, maar meer ook niet.

Hup in de lift omhoog, de loopbrug over en in de lift naar beneden. En daar hield het op. Ik kon de lift niet uit. Stond een meisje aan de andere kant van de deur die de lift in wilde, waardoor ik me niet alleen voelde. Uiteindelijk maar op "de knop" gedrukt. Duurde een tijd tot er ineens een stem tot mij sprak "klopt het dat u vast zit in een lift in Hoorn?" "ja dat klopt". Ik moest op de knop omhoog drukken, maar toen ging ik ook echt omhoog. De deuren probeerden wel open te gaan, maar gingen niet. Toen was ik boven en zei de stem dat ik dan maar beter uit de lift kon gaan. Nu ben ik in staat om de trap naar beneden te nemen, al kost het even moeite. Maar wat moet iemand die dat niet kan? Ik had geen tijd om in discussie te gaan, ik was al te laat voor mijn afspraak.

Toen ik me melde aan de balie zei ik ook dat ik te laat was en waardoor. Vond ik het nog wel grappig, de dames aan de balie maakten er een drama van en ik moest maar even gaan zitten om bij te komen. Ik ging naar boven en was gelijk aan de beurt. En bloed afnemen lukte in 1x, dat dan weer wel.
We gingen naar een onderzoekskamer. De bloeddruk werd opgemeten, nog een keer en nog een keer tot wel 4x toe want hij werd steeds lager. Uiteindelijk had ik een goede bloeddruk. Weet niet meer wat, want dit wordt overschaduwd door het weegmoment.

Ik had mijn makkelijke schoenen aan, de hoge met rits. Ik vroeg nog hoeveel mijn gewicht een jaar geleden was. Ik ging op de schaal staan en kon het zelf uitrekenen, 7,6kg afgevallen!! Ik de schoenen weer aandoen, maar o nee, ik moest nog de voetencontrole krijgen. Trek de rits naar beneden en ja hoor, het beschermstukje tussen de ritssluiting. En geen beweging meer te krijgen in de rits. Mij lukte het niet, haar lukte het niet en ineens vraagt zij "kan die veter los?"  O jaaaa er zit ook nog een veter in de schoen, toen was hij zo uit. De rest zou ik wel oplossen, of mee naar de schoenmaker gaan. Voeten waren goed. Schoenen mochten nu wel aan.

Op het bed voor het hartfilmpje, maar dat wilde niet zo lukken want het apparaat weigerde mee te werken. Dat moest dan maar in een andere kamer gebeuren. Daarna nog oogfoto's maken en ik kon naar huis. De foto van mijn rechteroog moest ook 3x over. Dat ook wil nou eenmaal niet, die spieren zijn niet goed.

Ik ben maar omgelopen naar het station, ik had uitgerekend dat dat moest lukken. Maar ik had mis gerekend en zag zo de rode achterlichten van mij af gaan en in de verte verdwijnen. Dat werd een half uurtje wachten. Met een telefoon met emailprogramma en chatmogelijkheden is een half uur ook weer zo voorbij.

Weer terug "thuis" ben ik eerst naar de "koffieshop" gegaan om een heerlijke latte met kokos en witte chocolade te drinken. Daarna liep ik naar de Jamin om een paar bonbons te halen. Loop ik langs de Zeeman en zie leuke hamamdoeken. Als het mooie weer komt, kan ik wel nieuwe erbij gebruiken dus 2 meegenomen. Kom ik bij Jamin en kies 5 bonbons uit. Vraagt de verkoper of het een cadeautje is en ik zeg "nee, het is Anita Verwendag". Zegt hij "laat me raden, jij bent Anita". Misschien zei hij wel u, maar dat wil ik niet weten.

Nog boodschappen gedaan en toen door de regen naar huis.