Abu Dhabi 2019

Ga naar:
Hoe het begon
DAG 1 en 2- Het vertrek en de 1ste dag
DAG 3
DAG 4
DAG 5
DAG 6
DAG 7
DAG 8
DAG 8
DAG 9
DAG 10

HOE HET BEGON

Iedereen die mij kent weet van mijn droom om ooit de woestijn te zien. En soms komen dromen uit, ik heb de woestijn gezien.

Op 23 december 2017 werd ik gebeld door een bestuurslid van de paardrijvereniging waar Remy lid van is. De vereniging ging zich opgeven voor de loting van de Special Olympics Worldgames 2019 en Remy mocht mee als ik dat goed vond. Natuurlijk was dat goed, ik vroeg waar. Het antwoord "Abu Dhabi, dat ligt........ ". Wat verder gezegd werd is niet duidelijk, ik heb in het oor van de arme man zitten gillen "ik ga mee!!!".

De Special Olympics World Games zijn opgericht door Eunice Kennedy Shriver voor mensen met een verstandelijke beperking. (Voor meer over Special Olympics volg je deze link Wikipedia Special Olympics.) Voor mij is de betekenis van het motto "Meedoen is belangrijker dan winnen" nu volledig duidelijk geworden. Kleine divisies zodat elke sporter de kans krijgt te shinen. Hun naam horen zeggen door de speaker, het applause in ontvangst nemen, juichen en zwaaien naar het publiek. Publiek dat kippenvel krijgt bij het kijken naar de genietende stralende winnaars!

Terug naar mijn verhaal, want met dat ene telefoontje waren we er nog niet. Er moest nog een loting volgen. Wij werden als 2de vereniging ingeloot, de 1ste kon maar 2 ruiters sturen. Wij mochten er 4 sturen om het team van 6 compleet te maken. Er volgde op 16 februari een loting. Een nare loting, want 2 ruiters gingen afvallen. Remy was 1 van de vier gelukkigen. De vreugde was niet uitbundig, er was respect voor het verdriet van de 2 die niet mee mochten. Ontroerend te zien hoe de 6 de vreugde en het verdriet met elkaar deelden.

Vreugdetranen, zelfs het oog van de camera was wazig... 

Er volgden officiële bijeenkomsten zoals een clubbezoek waar de eerste informatie op ons afkwam. Een ontmoetingsdag waar ook informatie werd gegeven over de supportersreis, waar het door mijn sponsor mogelijk werd gemaakt te gaan. Zelf wilde hij niet mee, ik mocht iemand kiezen en koos ons nichtje.

De sporters  hadden een kennismakingsweekend, moesten kleding kopen er volgden extra trainingen. En toen op  9 februari was daar de teampresentatie en kregen de sporters hun rugzak met TeamNL kleding. We konden beginnen met voorbereiden op de reis.

TeamNL paardrijden: boven Remy, Sabine, Sam, Xander, Stefan, onder Barbara, Steffi en Astrid.


Voor mij was dat paspoort regelen, inentingen halen, kleding aanschaffen. Oranje kleding. In de laatste weken, de laatste spulletjes kopen en de koffer pakken.

Ik ben er klaar voor

DAG 1 en 2, 13 en 14 maart 2019

De koffer was gepakt, het reisplan klaar dus ik kon vertrekken. Mijn reis begint gelijk met één van de hoogtepunten.

TeamNL was al op 8 maart vertrokken en hadden hun hometown programma in Dubai. 11 maart vertrokken zij naar hun hotel in Abu Dhabi om zich daar voor te bereiden op de wedstrijden. Voor TeamNL paardrijden betekende dat het matchen met de paarden. Dat werd nummer 92 voor Remy en ik kreeg een leuke foto. Die foto heb ik op mijn Insta gepost en ik kreeg een leuke reactie van Nina, een meisje dat in Abu Dhabi woont. Onderweg naar de trein richting Schiphol raak ik aan het chatten met Nina. Zij was heel enthousiast en wilde de tijden van Remy haar wedstrijden weten, ze wilde komen kijken. Dit verhaal wordt vervolgd. 

Overstappen in Hoorn, daar stond ineens een stel gekleurde koffers. Toen ik goed keek zag ik dat de mensen die erbij hoorden een familie was die ook naar de Worldgames gingen. Samen reisden we verder. Op Schiphol werd ik opgewacht door Lindsey, wij gingen ons geld ophalen bij het GWK en toen kon het avontuur beginnen. Inchecken, paspoortcontrole enz.. Gelukkig kon ik zo achter Lindsey aanhobbelen. We hadden nog veel tijd om ons te vermaken en hebben een broodje uit de tas gegeten. En toen was het tijd om naar de gate te gaan waar we aan de praat raakten met R en I die voor één van de andere ruiters meegingen.


Ik heb nooit gevlogen, ik wilde nooit vliegen, maar had er zin in en was nieuwsgierig. We hadden plaatsen in de buurt van de vleugel, ik kon mooi bij het raampje zitten. Ik kan er kort over zijn, vliegen is gewoon heel leuk. En de tijd is zo voorbij met drinken en eten en drinken en kletsen en muziek luisteren. Filmpje kijken wilde niet lukken, heb wel de vlucht zitten volgen. We landen een half uur eerder dan verwacht en toen begon alles in omgekeerde volgorde.

Het was mistig in Abu Dhabi. Later deze week zou blijken dat we alle weertypen hebben beleefd tijdens ons korte verblijf. Er volgde een fikse busrit naar het hotel. De kamers waren nog niet klaar, maar we mochten wel lekker ontbijten. Mondjesmaat werden de kamers toegewezen. Lindsey ging nog eens vragen hoe lang we zouden moeten wachten en ze kwam met een blij gezicht terug. Er was geen kamer met 2 losse bedden en daarom konden we een upgrade krijgen naar een suite. Mocht het ons bevallen, dan konden we er een los bed bij krijgen en mochten we de suite houden. We hebben de suite gehouden en  het losse bed kwam de andere dag.

 












 

We hebben ons omgekleed en zijn naar het zwembad gegaan. Ik  heb gezwommen, Lindsey zat in de zon die al gauw verdween. Wat draait de zon daar snel zeg. Een mevrouw vertelde ons dat aan de andere kant van het hotel een zwembad in de zon was. Daar heb ik nog lekker gezwommen en toen ben ik naar de kamer gegaan. Douchen, omkleden daarna kon Lindsey erbij. 

We hadden afgesproken om een taxi te delen met R en I, we gingen eerst gezamelijk eten. Het moest snel en in de buurt, we kwamen terecht bij iets dat tussen een pizzeria en een snackbar in zat. Er zaten veel locals waterpijp te roken. We hebben lekker gegeten, niet heel authentiek maar dat komt nog wel.

Na het eten met de taxi naar een of ander hotel vanwaar er een shuttlebus naar het stadion zou vertrekken. Het werd een wilde woeste rit en hoe meer wij zaten te lachen, hoe gekker de chauffeur ging rijden. Het verkeer in Abu Dhabi is wennen, er mag links en rechts worden ingehaald. Er wordt ook veel getoeterd. We kwamen bij de halte van de shuttlebus waar veel mensen stonden, liepen. Waar ons verteld werd, dat die hele bus niet was gekomen en het twijfelachtig was of hij nog wel zou komen. Gelukkig besloten wij al snel om een taxi te pakken. Zo waren we maar ietsiepietsie te laat in het stadion.

De opening was een beproeving. Toespraken en heel lang wachten tot TeamNL binnen kwam in de atleten parade. Weggaan wilde ik pas als de vlam brandde, eerder kon ik niet maken vond ik. Tijdens het vuurwerk zijn wij al naar buiten gegaan, vuurwerk  kijken en op zoek naar de bus. De bus, die er niet stond. Dan maar weer een taxi, maar de taxi's zaten vol. Het was een grote chaos en we hebben een uur lopen dolen op straat. Wij waren niet de enige met het idee om bij het Hilton te kijken, dus ook daar geen taxi, wel een wc. Uit wanhoop heeft Lindsey een agent aangeklampt en die heeft voor ons een taxi geregeld. Eindelijk naar huis. Op ons nachtkastje stond voor ieder een theekopje klaar met een zakje kamillethee. De lichten waren aan, slofjes stonden klaar, beide tv's waren aan. Eindelijk konden we naar bed, morgen weer vroeg op, eerst rondkijken en dan divisioning. 

DAG 3, 15 maart 2019

Afgelopen nacht hebben we nog samen in 1 bed moeten slapen. Ik heb wel lekker geslapen. We hadden een half uur extra om te ontbijten, omdat het weekend was. Ik heb de gestoomde groente ontdekt, dus ik had mijn vitamientjes binnen voor deze dag. Even langs de receptie om aan te geven dat we in de suite wilden blijven en dat we het extra bed wilden.

We hadden de ochtend voor onszelf en gingen op pad richting Etihad toren. De taxichauffeur had een beter plan, eerst langs 7 sterren hotel "Het Paleis", daarna konden we lopend naar de Etihad toren. Dat 7 sterren hotel is ook een toeristische attractie en wel leuk om te zien. Mooi gebouw ook. En toen ging het regenen. Later hoorden wij dat het maar 7 dagen in het jaar regent en dan niet eens zo'n stevige bui als wij meemaakten. Het uitzicht vanaf de toren was mooi. We zagen het nieuwe paleis van de sheik en we konden ons hotel in de verte ontdekken. Met korting koffie met een koekje gedronken en toen richting de Marina Mall. Groot winkelcentrum, waar we veel bekende winkelketens hebben gezien. En nog een horlogewinkel in zijn geweest.

We doen alles met taxi's, de shuttle bus is geen optie, openbaar vervoer ook niet. Qua afstanden is lopen ook geen doen.

Op naar de manege, voor de divisioning. We leren hier wel wat wachten is. Het programma was erg uitgelopen, maar dat gingen ze vooral niet toegeven. Remy zou tegen half 5 moeten en dat werd kwart voor 8. Elke venue heeft een familiekamer waar je drankjes en hapjes kunt nemen. Er was ons gezegd dat we waarschijnlijk niet in contact met onze kinderen konden komen.

Ik weet niet hoe het bij andere sporten was, maar bij paardrijden ging dat wel. Voor het eerst zag ik Remy weer, even een knuffel geven.  Ze mocht zelfs op de tribune bij ons komen zitten, gezellig.
En ik had weer wat. Had wat hapjes op mijn bord, wilde mijn bord op tafel zetten, toen die kedeng op de grond kapot kletterde zag ik ook wel dat daar geen tafel was. Gelijk kwam er een vrouwtje met stoffer en blik. Dat vrouwtje bleef mij wel achtervolgen, bang dat ik weer een bord zou laten vallen.
We hebben Remy zien rijden en toen konden we eindelijk naar huis.

En daar stond ons bed op de gang. Op de gang? Ja hoor, één van ons had dus per ongeluk op "niet storen" gedrukt. Was het wel één van ons geweest? Later in de week kwamen we terug en toen brandde "niet storen" ook. Bed naar binnen en neergezet. Ik zou de eerste nachten erin slapen. Het wisselen hebben we later niet gedaan. Het sliep lekker en zoiets wordt je eigen plekje.

We waren moe, maar hadden ook honger. In de lift hing een infoscherm waarop we gezien hadden dat er live pianomuziek was in de jazz club. We zijn er heen geweest, hebben wat gegeten en gedronken. Hetzelfde flesje water dat op de kamer gratis wordt neergezet, kostte boven 5 euro. Het uitzicht was mooi, dus muziek ook, maar we waren moe en zijn naar de kamer gegaan. Kopje thee, contact met Nederland en dan slapen.



DAG 4, 16 maart 2019

Vandaag had Remy geen wedstrijd. Wel andere ruiters van TeamNL en de eerste medailles zijn binnen. Goud voor Stefan en zilver voor Steffi met springen. Wij konden een dagje de toerist uithangen.

Gisteravond hadden we een desert safari geboekt. Nooit bij stilgestaan dat de bevestigingsmail misschien niet gelezen kon worden. Iets van een blokkering door providers in het buitenland voor eigen veiligheid. Met heel veel omwegen en hulp van de receptioniste hadden we de bevestiging uitgeprint en contact met de gids om een tijd af te spreken.

Tussendoor hebben we boodschappen gedaan in de Abu Dhabi buurtsuper. Vandaag immers geen gratis eten in de familiekamer. Het was weer een ervaring op zich. Verbazing bij het zien van veel bekende merken, naast al het onbekende. We hadden bolletjes gekocht, lekkere zoete bolletjes. Wat knabbels en wat drinken. Ook nog een papaja gekocht.

Na de lunch werden we opgehaald door de gids voor ons grote avontuur!! We werden opgehaald met een Toyota Land cruiser, wij helemaal achterin. Er stapten nog 3 personen uit ons hotel in en er moest nog iemand opgehaald worden. na een uur rijden gingen we de woestijn in. Onze eerste stop was een kamelenboerderij waar we nog samenvoegden met nog een paar auto's. Natuurlijk hadden we ook een toeristisch fotomoment. Daarna begonnen we aan een rit door de duinen. Het was een rallywaardige rit. Omhoog een duin op, naar beneden, bocht om en zo schuin gaan dat het zand tegen de ramen komt en je het gevoel krijgt te gaan rollen. Je gewoon mee laten gaan met de bewegingen van de auto en genieten.
Na een uurtje rijden was er weer een fotomoment, in de woestijn. Maar helaas, bijna overal waar ik keek zag ik toch een stukje van de bewoonde wereld. Dus het oneindige heb ik er niet echt gevoeld, maar de woestijn is wel bloedmooi. Behalve foto's maken, waar de gids nog mee hielp, kon wie wilde met een snowboard of beter sandboard het duin afglijden. En Lindsey was een van de helden die naar beneden ging.

We gingen voor nog een ronde door de duinen, nu mochten wij op de middelste rij zitten en ja dat zat toch wel een stukje beter. We stopten bij een kamp, daar kon je een rondje op een kameel maken. Net zoiets als kinderen op koningsdag op een pony. En wat was ik blij dat het niet langer duurde dan dat, want het is echt niet leuk. Was ik tevoren bang voor het opstaan en liggen gaan van het dier, het rijden is vele malen enger. Maar ik heb het wel
gedaan!!

We hebben er nog genoten van de zonsondergang en toen gingen we het kamp binnen. We kregen koffie, die eruit zag als thee en die je zoet door een hapje dadel in  je mond te nemen met een slokje koffie. Wanneer je je kopje neerzet wordt automatisch bijgeschonken. Wil je niet meer, dan schud je je kopje heen en weer voor je het neerzet. We konden ons verkleden als echte Arabieren, wij werden echte Fatima's. We mochten een valk vasthouden, de vogel waarmee de Arabieren jagen. Het was een hele leuke ervaring, maar als je erover nadenkt ook zo toeristisch. Vrouwen jagen helemaal niet, dus waarom wij daar in Fatimajurk met een valk op onze arm stonden weet ik niet.
We gingen barbecueën en tijdens het eten werd er een show opgevoerd door een man met paraplu's en een buikdanseres. Lindsey mocht een stukje meedansen met de man en wij allen mochten op het podium komen voor een lesje buikdansen. Gelukkig zijn daar geen beelden van.
Toen ik mijn bord ging vullen pakte een van de medewerkers ineens mijn arm. Hij keek naar mijn Dakartatoo en vertelde dat hij ook fan is. Alle lichten werden gedoofd zodat we naar de sterren konden kijken. En toen kwam aan dit avontuur een einde. We gingen nog een klein stukje door de duinen rijden. Nadeer de gids kon waarderen dat ik mijn vraag of hij wel eens omgerold was, pas aan het einde van de rit stelde. Hij zei nee, maar ik geloof er niets van en ik was ook volkomen leugenachtig toen ik zei dat ik het jammer vond dat wij niet omgerold waren. Maar het stond wel stoer.


Alle veiligheidscontroles beginnen snel te wennen. Op elke venue en ook bij de hotels staan röntgenapparaten om tassen te controleren. En bij de venue's wordt er ook wel gefouilleerd. Het geeft wel een veilig gevoel. Over het algemeen zijn de mensen ook erg vriendelijk en behulpzaam.

Terug op de kamer hadden we nog even bezoek van de twee vrouwen met wie we de taxi gedeeld hadden naar de opening. Dus lagen we weer veel te laat op bed.

Antwoord op de vraag: "is een dromedaris een kameel?"
De dromedaris of eenbultige kameel (Camelus dromedarius) is een grote kameelachtige, die enkel in gedomesticeerde vorm kan worden aangetroffen. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.^[1] De dromedaris wordt regelmatig gebruikt als last- en rijdier in woestijngebieden. Hij is zeer nauw verwant met de kameel. De twee kunnen onderling kruisen. Een kruising tussen een dromedaris en een kameel wordt hybridekameel genoemd.
Lees verder op Wiki 


DAG 5, 17 maart 2019

Vandaag moesten we vroeg opstaan om op tijd bij de manege te zijn voor Remy haar eerste wedstrijd de Working Trail. Hopen dat men zich beter aan het tijdschema zou houden dan bij de divisioning. Enige uitloop kun je in de paardensport niet voorkomen en gelukkig ging het vandaag best goed.

Dat de paarden bang waren van de balkjes op de grond was niet zo goed. Menig ruiter had grote problemen met balkjes lopen. Remy ook, maar verder had ze het best aardig gedaan. Het is een jurysport dus afwachten hoeveel punten er vergeven zouden worden. Via de app konden we de stand volgen. Het werd een 5de plaats en wat stond ze te stralen bij de prijsuitreiking en heeft ze vol trots haar prijs in ontvangst genomen. Trots op haar!

En dan de naam van je dochter te horen omroepen, bijzonder!

Toen het ochtendprogramma afgelopen was konden wij weer de toerist uithangen. We namen de taxi naar het Yas Marina circuit waar het wielrennen was. Daar was dus ook een familiekamer waar we de lunch gepland hadden. We zaten in de VIP ruimte, hebben buiten op de tribune gezeten en in de boxen kunnen kijken toen we beneden rondliepen.

Het was trouwens drukkend benauwend weer en ik had er best wel last van.

Na dit bliksembezoek wilden we verder naar de Yas mall. Nu is er een Yas malll en een Marina mall en we waren op het Yas Marina circuit dus een vergissing is gauw gemaakt. Toen we een van de mannetjes om een taxi naar de Yas Marina mall vroegen werden we in een bus gestopt die ons naar de volgende bus zou brengen die ons op weg naar de ??? mall zou brengen. Onderweg van bus 1 naar bus 2 reed het mannetje mee. Hij kijkt Lindsey aan en zegt ineens "I like your eyes". Toen dachten we nog, dat het wel goed zou komen, maar toen het mannetje ons in de volgende bus had geholpen hadden we gauw door dat we in een shuttlebus richting stad zaten. In plaats van naar de Yas mall, onderweg naar de Marina mall. Dat werd voor ons Helemaal geen mall.


We zijn op het busstation uit de bus gestapt. Eén voordeel, deze rit was gratis.

We besloten om naar het fort te gaan. Qasr al Hosn. We moesten het hele fort rondlopen om de ingang te vinden en ineens "ow shit, ik heb mijn tasje in de taxi laten liggen". De inhoud was niet van heel grote waarde, maar wel balen. Omslagdoek, zonnebrand en later kwam ik erachter dat ook mijn zonnebril erin had gezeten. Het fort was erg mooi en interessant. We hadden een gids voor ons tweetjes. Leila, ze was heel enthousiast en vertelde met passie. Heel Abu Dhabi is daar begonnen. We hebben geleerd over de snelle groei en het eerste oliecontract. Hoe vroeger naar parels werd gedoken. Het streven naar samenbinden van de verschillende volken.

Toen we net met de rondleiding begonnen waren, kwam de bewaking aangelopen met onze taxichauffeur en mijn oranje rugzakje!! Nooit verwacht het terug te zien, daar heel normaal dat de chauffeur dat doet. We kregen wel de tip om voortaan om een bonnetje te vragen zodat de taxi achterhaald kon worden. En vanaf die dag hoorden we ook dat aan het einde van de rit, uit de taximeter een stem komt die je dankt voor de rit en je eraan herinnert om al je spullen mee te nemen.

Na de rondleiding konden we nog naar een sessie koffiezetten, maar omdat het de laatste was hebben we de rondleiding onderbroken voor die laatste sessie. Dit was ook weer leerzaam en interessant. Na het branden wordt de koffie gemalen in een metalen beker met een metalen vijzel. Tussendoor tikt de vijzel tegen de zijkant en heeft de beker de klank van een bel. Dit is om de buren te waarschuwen dat er verse koffie gezet wordt. Ik heb al verteld dat de koffie gedronken wordt met een dadel om ze te zoeten. Als je het kopje zomaar neerzet wordt hij volgeschonken, wil je niet meer moet je hem even heen en weer schudden als de gastvrouw naar je kijkt.
We mochten nog even terug om wat kamers te bekijken, ook al was het bijna sluitingstijd. Eerst was het daardoor wat lastig om weer binnen te komen, maar toen ik zei dat het van Leila mocht konden we zo naar binnen.
Alles bij elkaar was dit een heel indrukwekkend bezoek.

Taxi terug naar het hotel. De vorige avond hadden hadden de twee andere dames ons Das Brauhaus getipt als goed restaurant. Dat was onze volgende missie. Totaal niet authentiek maar het was wel lekker. We hadden de Goulash gekozen. En wilden we dan ook nog een toetje. Ze hadden apfelstrudel, dat leek ons wel wat. Of we 1 of  2 wilden, waarop ik zei "ik wil ook". Al gauw bedachten we dat dit misschien niet helemaal goed zou gaan en inderdaad, het was eigenlijk een toetje om te delen. Het was ook geen apfelstrudel maar meer appelbeignets, wel gruwelijk lekker.

We zijn weer terug naar het hotel gewandeld, alwaar de theekopjes weer op de nachtkastjes klaar stonden. Alleen even water koken en we hadden een kopje thee. Nog even contact met Nederland en dan slapen. Lange dagen, korte nachten.

DAG 6, 18 maart 2019

Vandaag zat Remy in  het middagprogramma, dus konden we de ochtend besteden aan het scoren van souvenirs. Natuurlijk wilden we naar zo'n echte souq, maar waar vindt je die. The Old Souq, klonk oud en authentiek. De receptioniste bevestigde dat. En zo kwamen we terecht in de World Trade Centre mall waar de Souq binnen was. Geen kramen maar winkeltjes. Later zou ik horen dat de echte oude Souq verbrand was en de kooplieden naar binnen getrokken. We hebben onze souvenirs gekocht, we hebben afgedongen en ons "op laten lichten". Maar we hebben onze tastbare herinneringen. In het nieuwe deel hebben we onze lunch gekocht en gegeten.

Tijd om naar de manege te gaan. We gingen Nina en haar moeder ontmoeten, het meisje waar ik op de dag van mijn heenreis contact mee kreeg. Trouwe TeamNL fans. En wat was dat een leuke ontmoeting! Een van de hoogtepunten van mijn reis. Het ultieme hoogtepunt zou ook deze dag zijn.

Het onderdeel English Equitation was ons helemaal vreemd. Remy  had het ook nooit eerder gedaan. Eigenlijk is het de basis van het paardrijden, ruiter en paard. Ze heeft gedaan wat coach zei en dat heeft ze goed gedaan. De moeder van Nina voorspelde ons al dat het goed was. Remy zat ondertussen weer op de atletentribune toen de 2de coach mij kwam halen. Remy had mij nodig, ze was helemaal in tranen, ze had net gehoord dat ze goud had. Er was zomaar een man naar haar toe gekomen om haar te feliciteren. Huh? ja hij had het op internet gelezen. Gouden vreugdetranen vloeiden.
En wat was de medailleceremonie mooi. Juichend en stralend kwam ze haar medaille halen, die mooie zware gouden plak. "Meedoen is belangrijker dan winnen" was even vergeten.

De gouden wedstrijd

Dit was zo supergaaf om mee te maken. 

Ik vond dat het goud gevierd moest worden, dus zijn wij boven  in de Jazz Club een drankje gaan doen. Daarna was het weer tijd voor het kopje thee voor het slapen gaan en op tijd naar bed.





DAG 7, 19 maart 2019

Het is de laatste wedstrijddag voor de ruiters. Remy zit weer in het middagprogramma dus deze ochtend maken we dankbaar gebruik van het zwembad. Het was zonnig maar winderig, in het water is het best lekker.

Vandaag gingen we lunchen in het Zayed Stadium. Een groot sportcomplex waar veel activiteiten waren. De mooiste van alle familiekamers was daar gevestigd in het tenniscentrum. Natuurlijk hebben we even gegluurd op het centre court. En naar het toilet waar misschien Nadal heeft zitten kakken.

Van het Zayed gingen we naar de manege, vandaag de dag van de dressuur. Een onderdeel dat voor iedereen bekend was. Voor iedereen behalve de paarden. Nou ja, de dressuur zelf konden ze wel, maar ze waren bang van de jury en waren niet vlak langs de tafels te sturen. In de ochtend waren er ook al veel ruiters van hun paard gevallen, sommigen moesten naar het ziekenhuis. Eén van de TeamNL ruiters werd zelfs met de schepbrancard uit de bak gehaald en dat heeft Remy erg aangegrepen. Hij moest naar het ziekenhuis, waar niets aan de hand bleek te zijn. Hij heeft zelfs nog even op een paard gezeten toen hij terug was.

Remy had de bibbers te pakken en ook haar paard liet zich niet makkelijk langs de jury sturen. Ze had het zelf in de gaten, ze haalde haar schouders op toen ze tegen het einde langs reed.
En dat terwijl de Nederlandse delegatie met sponsoren speciaal bij haar waren komen kijken. Op vragen gaf ze zelf aan niet tevreden te zijn en ook coach was daar eerlijk over. Eerlijkheid, geen valse verwachtingen wekken. Met die eerlijkheid werd ook haar eigen gevoel bevestigd. Het kan beter. En dat was ook wat ze tegen Toine van Peperstraten zei toen  hij haar interviewde. Helaas hebben we het interview nergens terug kunnen vinden. Maar het was leuk om mee te maken!

Ze zullen mij bij de manege ook wel missen. Ik was niet altijd even handig en vandaag was daarop geen uitzondering. Er was een  platformpje onderaan de trap naar de familiekamer. De andere dagen was de zijkant afgezet, die was nu open. En daar stond geen waarschuwing, dus bij het naar boven gaan ging ik bijna. En jawel, bij het naar beneden gaan lukte het me weer om bijna te vallen. Gelijk uitgestoken handen. Ze hadden het al gauw door, toen we weer naar boven gingen was de zijkant weer netjes afgezet.

Tussendoor zijn wij even naar de moskee geweest. Bij zonsondergang zou hij op zijn mooist zijn. En het Abu Dhabi Memorial Park zou een perfecte plek zijn om foto's te maken. En alles viel precies op zijn plek. We hebben de mooiste foto's gemaakt.

Het gevoel zat goed en toch liep Remy te stralen bij de prijsuitreiking. Blij met haar 5de plaats, een medaille had ze zelf niet willen hebben. Het was goed zo. Ik heb eens bekeken hoe ze over het totaal van alle divisies was geëindigd en dat was in de middenmoot, dus zo slecht was het niet.

Blij met de 5de plaats

Na de ceremonie stond Remy op de atletentribune te kijken naar de prijsuitreiking van een teamgenootje. Ik vroeg een man om haar even voor mij te roepen, wat hij deed. Toen kwam die man naar me toe, hij vond haar zo lief. Elke dag, als hij met zijn paard ging rijden kwam hij Remy tegen. Dan stopte hij voor haar en ging ze 5 minuten zijn paard staan aaien en ging hij weer verder. Hij vertelde het met emotie, wat voelde ik mij een trotse moeder.

We hebben afscheid genomen, morgenavond zien we elkaar weer in het Holland House. Nu op naar het hotel en naar bed.


DAG 8, 20  maart 2019

We hebben lekker uit kunnen slapen tot 8 uur en ons rustig aan kunnen kleden voor we naar beneden gingen voor het ontbijt. Er was weer veel lekkers bij het internationale buffet.

Remy had vandaag geen wedstrijd, maar huisgenootje Lisa zat in de handbalfinale. We waren nog niet in het Adnec geweest dus op tijd die kant op. Konden we gelijk daar de lunch gebruiken. Toen we richting de zaal liepen kwamen we TeamNL tegen en konden we Lisa met een high five succes wensen. We hadden een mooi plekje op de overwegend oranje tribune. De meiden hebben ervoor gestreden, ze waren fysiek de mindere en je zag de vermoeidheid toeslaan. Het kijken naar een handbalwedstrijd is toch wel heel anders dan paardrijden. Je kan juichen en aanmoedigen en je ziet direct resultaat. De wedstrijd werd verloren, maar wel het zilver gewonnen, dus een heel mooi resultaat.

Op de terugweg zijn we nog naar de oude Souq geweest, iets ophalen. Broodjes gekocht bij de bakker die ook de broodjes voor het ontbijt levert.  Daarna konden we richting Holland House. Een feestje georganiseerd door de Nederlandse ambassadeur in Abu Dhabi.
We zagen Lisa, hebben haar geknuffeld, gefeliciteerd met zilver en foto's gemaakt. Remy heeft gezellig met ons gegeten. Er was patat, pizza en minibroodjes. Het was gezellig, maar veel te druk. Toen TeamNL vertrok, zijn wij ook weer vertrokken.
Lindsey is nog even naar beneden geweest om informatie te vragen over het strand. De informatie die ze daarnaast ook wilde hebben kreeg ze helaas niet.

De dag sloten we weer af met thee en een praatje met Nederland.

DAG 9, 21 maart 2019

Onze laatste dag in Abu Dhabi. Wat hebben we nog niet gedaan? We zijn nog niet naar het strand geweest, stond wel hoog op ons lijstje. Het kiezen welk strand was lastig, mooi ver weg, of iets minder en dichterbij. We kozen voor het laatste en dachten oorspronkelijk om met de bus van het hotel heen en weer te gaan, maar dan waren we zo aan tijd gebonden, dus toch maar met de taxi. We hadden van het hotel een voucher om gratis op het strand te mogen, maar de stoelen en parasol moesten we wel betalen. Ook handdoeken kregen we mee van het hotel.

Het was stil op het strand, het was ook geen stralend weer. Toch zaten er 2 strandwachten. En een paar mannetjes voor de verhuur van de stoelen/parasols. Ik ben geen strandzitter, ik ben een zwemmer en heb dan ook heerlijk gezwommen in de zee. Ik voelde de zon branden op mijn hoofd, schouders en heb mijn zonnehoed op gezet. Zo kon ik het wel een tijd volhouden. We gingen een broodje bestellen, maar kregen een hele maaltijd met patat erbij.

Er lag nog steeds een papaya en die moest wel op. Lindsey om een mes vragen bij de receptie. Het zou gebracht worden. We kwamen bij de kamer en we hadden post. Ja we hadden wel twee brieven. De een was de rekening van de Jazz club en de andere een brief van het reisbureau over uitchecken en hoe het vertrek geregeld was. Dat we een ontbijtpakketje zouden krijgen voor in de bus.

He getverderrie... ik wil niet naar huis

En toen hoorden we een bel... Lindsey naar de deur, niemand. Ow het is de telefoon, Lindsey neemt op. Of we een mes wilden. Ja dat willen we. Even later ging de deurbel, ik deed open en daar stond een mannetje met een mes. Zo zo decadent. Papaya is niet mijn ding.

We hadden even tijd dus onze koffers gepakt. Spullen klaargelegd voor de andere ochtend. Ons aangekleed voor de laatste avond. We hebben de moskee bewaard voor de laatste dag. Het was indrukwekkend. Het is een prachtig gebouw en bijzonder om er zo welkom te zijn, terwijl  het gebed ook door ging. Het was mooi toen de lichten aan gingen, maar toch kon het de beelden van die andere avond niet overtreffen.

Ter afsluiting wilden we authentiek eten. We hebben navraag gedaan hier en daar en  hadden 3 opties. Een heel authentiek en 2 twijfelachtig. Dan kies je wat en voor mij pakte die keuze beter uit dan voor Lindsey. Al had ik met het voorgerecht wel moeite, dolma... .brrrr. We hebben wel meegemaakt hoe het er aan toe gaat in zo'n restaurant. We kregen brood, met smeersels en het brood bleef men aanvullen. En wij "dat hebben we niet besteld". Net als het bord watermeloen dat we kregen toen we om de rekening hadden gevraagd. Als echte Nederlanders keken we toen heel argwanend naar de rekening. Maar die klopte.











En toen was het echt klaar, we gingen naar het hotel voor onze laatste nacht. Maar uhm, de deur ging niet open. Ook het andere sleutelpasje werkte niet. Wij naar beneden waar ook de reisleidster stond met een pasje dat niet werkte. Toen zich nog iemand melde had zij het door en was geïrriteerd. Op deze manier lokten ze iedereen die een rekening te betalen had naar de receptie om af te rekenen. Het werd geregeld dat de pasjes weer werkten. We hebben betaald en konden toen naar ons bed voor een paar uurtjes slaap. De wekker stond om 4:15.


DAG 10,

De angst ons te verslapen was onterecht. We waren mooi op tijd wakker, hoefden niet te haasten en waren op tijd beneden. We kregen een tasje met ontbijtje mee voor in de bus.












De formaliteiten op het vliegveld gingen voorspoedig, dus veel tijd om te wachten en te wachten. TeamNL had ergens anders gewacht maar kwamen op tijd naar de gate, dus kwam Remy nog even bij ons zitten. Op Remy's boarding pas stond een stoelnummer ver van alles en iedereen, maar ze hebben geregeld dat ze gewoon bij haar team kon zitten. We zijn een paar keer gaan buurten bij haar. We hebben spelletjes gespeeld onderweg, we hebben gedut onderweg. Ik heb gezellig zitten kletsen met mijn buurvrouw die de moeder bleek te zijn van een oud klasgenootje van Remy. Na 7 uur kwam er een einde aan de vlucht en landen we weer op Nederlandse bodem.

Toen verliep niet alles volgens planning. Oponthoud bij het uitchecken door een storing en lang wachten op de koffers
zorgden ervoor dat wij geen erehaag konden vormen voor TeamNL naar buiten kwam. Maar het was druk op Schiphol wat ook wel weer heel tof was. Ik werd opgehaald, mijn koffer werd direct overgenomen. We hebben het laatste beetje Dirhams teruggewisseld naar Euro's. We zijn even bij mijn zus langs geweest, gegeten bij mijn moeder, nog compleet niet moe kwam ik om 20:30 uur thuis. Uitpakken, de wasmachine aan.....

Ik heb nog wat tijd nodig gehad om mijn ritme weer te vinden. Nog steeds vermoeid, het waren ook veel indrukken en het was heel intensief met korte nachten en veel ondernemen.

Hoogtepunt blijft de gouden medaille, maar ook de twee 5de plaatsen, een stralende Remy.
Ook de ontmoeting met mijn instavolgster Nina en haar moeder blijft speciaal
De desertsafari, Qasr al Hosn en de Moskee... Het was een mooi avontuur om nooit meer te vergeten.