Ik beleef het anders...

Ik las en lees wel vaker ervaringen van ouders met hun kind met beperking, met autisme. Noodkreten, omdat hun kind er niet bij hoort. Andere kinderen niet met ze willen spelen, niet met ze mogen spelen. Ik zeg niet, dat hun verhaal, hun beleven niet waar is. Ik wil wel vertellen, dat het ook heel anders kan.

Denk dat mijn lezers wel weten dat ik moeder ben van een kind met autisme. Voor de diagnose noemden we het "ze is anders". Maar dat is in haar leven voor anderen, voor andere kinderen nooit een reden geweest om haar links te laten liggen. Eigenlijk deed ze dat zelf, als kindjes aan de deur kwamen om met haar te spelen, zei ze vaak nee.

Op de peuterspeelzaal ging ze haar gangetje. Vanaf kleuterschool riep ze bij andere kinderen iets zorgzaams op. Ze haalde het moedergevoel in meisjes (en jongens) naar boven. Ik heb het ook wel gezien, als er eens een vriendinnetje mee naar huis kwam. Ze ging bij de kapstok staan en haar jasje werd uitgetrokken en opgehangen, ze werd geholpen met haar schoenen uitdoen.
En dit heeft haar hele schoolcarriere geduurd. En al die leerkrachten maar zeggen dat het niet mag.

Ook op volwassenen heeft ze dat effect altijd gehad. Ik kan geen voorbeelden noemen, het is het voelen, ervaren. In de buurt totaal geaccepteerd. En nog altijd hoort ze er bij.

Natuurlijk heb ik wel een voorbeeld, dat ze in de familie gewoon meedoet. Een nichtje, dat haar meeneemt op reis naar Londen omdat ze beiden de musical "Phantom of the Opera" wilden zien. En natuurlijk gelijk wat rondkijken daar. Samen, zonder professionele begeleiding.

Ook al ging ze naar Speciaal onderwijs, woont ze nu in een woongroep en gaat naar de zorgboerderij, betekend dat niet dat ze in een andere wereld leeft. En vandaag hebben we weer zoveel moois mogen ervaren.

Ze rijdt paard, bij de VPG Opmeer. VPG staat voor Vereniging Paardrijden Gehandicapten. Zij rijden op vrijdagavond bij manege Warnaar. De integratie gaat zo ver dat enkele ruiters/amazones van de vereniging ook naar de reguliere lessen van de manege gaan. En de ruiters/amazones van de vereniging zijn ook welkom om aan het diplomarijden van de manege mee te doen. En vandaag heeft zij ook meegedaan en haar diploma gehaald. Zo trots!!

En dat ik erbij kon zijn, had ik te danken aan mensen, die vinden dat zij het waard is, dat haar moeder kijken komt en mij hebben gebracht. Nogmaals bedankt.

En is het allemaal dan pracht en praal? Nee, maar dat is jouw wereld toch ook niet? Mensen kijken als ze in haar gothickleding op haar driewieler rijdt. En voor ze die fiets had, is er eens geroepen dat ze lui was, omdat ze bij mij achterop zat. Staat een enkeling te wippen als ze zelf afrekent bij een kassa, wat ik dan stiekem wel weer grappig vind.

Maar over het algemeen, is mijn ervaring zo slecht nog niet. Ik hoop de hare ook....


Artikel dat mij gemotiveerd heeft dit op te schrijven

Geschreven met toestemming.